"Ik ken de kracht van stilstaan. En toch… toch schuurt het soms".
We zijn met z’n drieën op vakantie. Even eruit. Even samen.
Even niets hoeven. Of tenminste… dat was het idee.
Tot afgelopen vrijdag.
Daan raakte in het zwembad geblesseerd aan zijn knie. Zo ernstig dat er een ambulance aan te pas moest komen.
En toen: ziekenhuis, foto’s, een brace, krukken en een rolstoel later, stonden we weer buiten.
En ineens werd alles anders. De plannen, het gevoel van vrijheid, de luchtigheid. Alles kwam abrupt tot stilstand.
Gerrit en ik vinden vertragen belangrijk. We leven bewust, nemen ruimte voor rust, kiezen vaak voor minder in plaats van meer.
En toch… Als je wordt stilgezet door het leven zelf, voelt dat zó anders dan wanneer je er zelf voor kiest.
Mijn hoofd en lijf werden onrustig. Niet omdat ik nu minder kan doen, maar omdat ik zie wat Daan allemaal níet meer kan.
Geen trampoline. Geen zee, strand of zwembad. Geen lange dagjes uit.
En dát doet pijn.
Mijn moederhart breekt stilletjes.
Omdat ik weet waar hij blij van wordt. Omdat ik zie dat hij het probeert te accepteren, maar dat het hem ook verdriet doet.
En dat maakt mij verdrietig.
En eerlijk? Ook enorm onrustig.
Ik wil het lichter maken, iets teruggeven, iets verzinnen waardoor het toch weer oké voelt.
Ik app met vriendinnen: “We doen het ermee, we maken er het beste van.” En dat is ook zo, maar mijn hart zegt iets anders.
Mijn hart voelt het gemis.
De onrust in mijn lijf. Het verdriet van mijn kind. En het feit dat ik het niet kan oplossen.
We gaan op zoek naar een nieuw soort balans.
Tussen wat er nog wél kan. Een potje kaarten, een serie kijken, een ijsje eten. Of samen een bordspel spelen, puzzelen, of met de rolstoel door een stadje dwalen.
Het is minder groots. Maar het is er wél.
En soms zit het geluk juist in het kleine.
Mijn hoofd wil graag oplossen. Mijn lijf wil in beweging. Maar soms is het enige wat helpt: zachter worden, blijven ademen, zitten en er gewoon zijn.
En nu, een paar dagen later… Merk ik dat het langzaam stiller wordt in mijn hoofd. Alsof er langzaam ruimte komt voor overgave. Voor voelen dat het is zoals het is.
En terwijl de dagen zich opnieuw vormen, (anders dan gepland) merk ik dat er ook iets moois ontstaat. Want wat zeuren we nou, we zijn SAMEN!
Het is rauw én warm tegelijk.
En misschien is dat wel de ware betekenis van vertragen.
Niet alleen het tempo eruit halen, maar ook durven voelen wat er in die stilstand omhoog komt.
Verdriet, liefde, onrust, dankbaarheid en alles mag er zijn.
Want soms is stilstaan niet het einde van iets, maar het begin van een diepere laag.
Liefs Renate 🌸
