Van zorgverlener naar ondernemer

Een echt verhaal over vallen, opstaan en gewoon weer beginnen.

In 2001 werkte ik in de zorg. Met hart en ziel. Maar ergens knaagde er iets: Is dit het nou?
Ik miste verdieping. Echte aandacht. Ruimte om écht iets voor iemand te betekenen.

Via mijn werkgever mocht ik de training Shantalla massage volgen.
Geen idee waar het me precies naartoe zou brengen, maar mijn lijf zei volmondig JA!
Daar gebeurde iets. Iets wat ik nog steeds moeilijk in woorden kan vangen.
Ik leerde mensen met een beperking masseren, ja. Maar ik leerde vooral weer voelen. Verbinden. Stil worden.
En ineens wist ik: dit is het. Dit is wat ik te doen heb.

Twee jaar later, in 2003, startte ik mijn eigen praktijk.
Vol dromen, vol vuur... en vol naïviteit.

Ik was een ondernemer zonder ondernemerskennis.
Maar ik zag overal kansen, had honderd-en-een ideeën en werkte keihard.
En eerlijk? Dat werkte best goed, tot het ineens niet meer werkte...

2010 - met gestrekt been onderuit

Toen de crisis kwam ging het fout en uiteindelijk ging ik onderuit.
Niet een beetje... nee, echt met gestrekt been erin.
Alles stortte in. Mijn praktijk, mijn inkomen, mijn zekerheid.

Ik voelde me machteloos.
En vooral... zó schuldig.
Niet alleen voor mezelf, maar vooral naar mijn dochter.

Zij verloor samen met mij ons huis.
Onze plek. Onze veilige basis.
Ze moest verhuizen, haar kamertje achterlaten, en ook veel van haar spullen.
En dat, omdat haar mama het niet op de rit kreeg. Omdat ik het als ondernemer niet had gered.

Omdat ik had gefaald... Dat kwam keihard binnen.

En toch, als ik erop terugkijk, weet ik: ik kon niet anders.

Ik heb gedaan wat ik kon, met alles wat ik op dát moment had.
Het was de pittigste les van mijn leven, maar ook een die me heeft gevormd.
Want ondanks alles bleef dat vuurtje branden: dit werk klopt voor mij. Dit is wat ik te doen heb.
Dus ik ben niet gestopt. Ik ben opnieuw begonnen. Op mijn manier.

Schouders eronder. En gaan.

En weet je wat bijzonder was?
We kregen een nieuw thuis.
Bij de man die mij alle ruimte gaf en nog steeds geeft.
Die in mij gelooft, mijn kracht ziet, ook als ik die zelf even kwijt ben.
Bij hem vonden we rust. Een basis. En ik vond opnieuw de moed om te bouwen.

We verbouwden onze garage tot een praktijkruimte. Gewoon vanuit huis weer aan de slag.
Geen toeters en bellen, maar wél met liefde. Met zorg. Met aandacht voor detail.
Een plek waar mensen zich veilig voelden. Waar ik opnieuw mocht doen wat ik het allerliefste doe.

Klein? Ja.
Maar het was wél van mij.
En dat voelde als goud.